Valdarán eða varnarsigur?

Það hefur verið athyglisvert að fylgjast með átökunum í Frjálslynda flokknum undanfarið. Átök sem náðu hámarki um helgina þegar landsþingið var haldið og allt í einu fjölgaði “frjálslyndum” Íslendingum um helming. Minnti óneitanlega á þegar Ágúst Ólafur Ágústsson hlaut kjör sem varaformaður Samfylkingarinnar. Í báðum tilvikum eru menn á afar gráu svæði í smölun, svo ekki sé meira sagt.

 

Er verið að ræna Frjálslynda flokknum?  Einhvern veginn hef ég það á tilfinningunni, að Guðjón Arnar, Magnús Þór og Jón Magnús séu að eigna sér flokkinn og vilja þá hreinsa til og koma sínu fólki að á réttu stöðum. Fyrsta manneskjan sem þurfti að víkja var dóttir fyrrverandi formannsins, Margrét Sverrisdóttir enda hún talsmaður “gamla” flokksins en ekki hins nýja. Nú er það ekki lengur kvótakerfið sem er helsti óvinur íslenska ríkisins, heldur útlendingar.... 

 

Ég get ekki séð að Margrét geti verið áfram í flokknum.  Stefnumálin breytast, úr því að vera hófstilltur hægri flokkur með áherslu á sjávarútvegsmál yfir í það að vera róttækur hægri flokkur með áherslur á rasískar hugmyndir. Svona svipað og hefur verið að gerast annarsstaðar í Evrópu á undanförnum árum, þá hefur einn smáflokkur eignað sér þennan málaflokk og hlotið athygli og meira fylgi. Um leið hafa þessir flokkar strikað sig út af lista yfir mögulega samstarfsaðila. Það hafa Frjálslyndir núna gert.

 

Að mörgu leyti má segja að Frjálslyndi flokkurinn á Íslandi og Frjálslyndi flokkurinn í Reykjavík séu tveir flokkar.  Ég er búinn að lýsa þeim fyrri en sá síðari er mildur hægrisinnaður flokkur með áherslu á umhverfis og velferðarmál. Skorar kannski ekki eins mikið í skoðanakönnunum en er mun líklegri til þess að ná árangri en rasískur öfgaflokkur...